Ze kon zich zo verliezen.
In hoe het zou moeten zijn.
Hoe zij zou moeten zijn.

Zonde vond ze het.
Want er was zoveel om blij mee te zijn.

Hoe vrij zou ze zijn als ze gewoon plezier kon hebben?
Genieten.
Volop genieten.

Maar die gedachten van…
Moet het niet beter?
Moet het niet anders?
Voldoe ik?
Is wat ik doe goed genoeg?
Die bekropen haar soms.

Het irriteerde haar.
Sterker nog: ze vond het stom van zichzelf.
Want ze begreep ook wel dat het niet nodig was.
Het zat het genieten juist in de weg.

Op een ochtend werd ze wakker.
Het was een nieuwe dag.

De zon scheen door de gordijnen.
Ze bleef in bed liggen en verwonderde zich over de schoonheid van het licht dat gefilterd de kamer binnenkwam.
Ze voelde zich rustig.

En ze dacht genoeg.
En ze voelde genoeg.

Ik ben genoeg.
Ik doe genoeg.
Ik geef genoeg.
Ik ontvang genoeg.
Ik geniet genoeg.
Er is genoeg.

En terwijl die woorden als vanzelf in haar hoofd opkwamen, voelde ze ze ook in haar lichaam.
Het was alsof haar lichaam proefde aan een nieuwe realiteit.
De realiteit van genoeg.

Een werkelijkheid waarin zij genoeg is.
Waarin zij voldoet zonder er iets voor te hoeven doen.
Waarin zij ontvangt wat ze nodig heeft.
Waarin zij zich overgeeft aan de overvloed die het leven te bieden heeft.
Omdat die er is.
Ook voor haar.

Liggend in bed liet ze haar handen over haar lichaam glijden.
Het ging vanzelf en het voelde fijn.
En zacht.
Ze kreeg een glimlach op haar gezicht.

Na een tijdje bleven haar handen rusten op haar buik.
Ze voelde zich in en in tevreden.

Het was een nieuwe dag.

En daarna kwam er nog een nieuwe dag.

Een ochtend waarop er geen zon door de gordijnen scheen.
Ze was laat gaan slapen en werd moe wakker.
De wereld leek grijs en saai.
Deze ochtend leek in niks op de vorige.

Behalve…
Behalve dat ze haar handen over haar lichaam liet gaan.
En terwijl ze dat deed, voelde ze weer hoe zacht en fijn dat was.
Hoe fijn ze het had met zichzelf.
Ze legde haar handen op haar buik.
En voelde: genoeg.

En elke dag kwam er weer een nieuwe dag.
En elke dag mocht zij kiezen in welke realiteit ze wilde leven.